Lichtfrequentie 2
Incarneren
in oorlogsgebieden.
De
bezoekster van de ‘kindersfeer’ vertelt verder: ‘We wandelen via het blauwe pad
de grote hal van de universele school weer binnen. Vanuit een halfronde deur
komt een vrouw aangelopen met twee jongens. Lang donker haar hangt op haar rug
in een dikke vlecht. Ze is gekleed in een broek en tuniek van soepel wit
materiaal dat mee beweegt met elke beweging van haar lichaam, als levend licht.
Grote donkere ogen kijken me aan vanuit een vriendelijk, sprekend gezicht. Zij
begroet ons vriendelijk en stelt zichzelf en de twee jongens voor. De jongens
lopen naar de hoek van de hal aan de open zijde met het uitzicht op de tuin en
de spelende kinderen. We nemen plaats op wel zeer merkwaardige zetels. Het
lijkt op doorzichtig kristal en het zweeft zonder poten, het geheel ziet er
sierlijk en zeer comfortabel uit. Als ik plaatsneem, voelt het erg zacht aan
vormt de stoel zich naar mijn lichaam. Met gedachtekracht (in de Geestelijke
Wereld gebeurt alles met gedachtekracht) geef je vorm aan de wijze waarop je
wilt zitten. Een van de jongens maakt hem breder en kruipt er met opgetrokken
benen in. De andere jongen blijft staan. De vrouw en ik nemen eveneens plaats. Rondom
de zithoek staan hoge varen vormige planten. Het zijn eigenlijk meer kleine
bomen met een tropisch uiterlijk. De zithoek heeft in deze schitterende
kristallen hal, door de omringende planten een aangename sfeer van privacy. De
vrouw vertelt mij dat de woorden van de kleinste jongen niet die van een kind
zijn, maar meer van een volwassen geest. Ik ervaar dat dat inderdaad zo is.
Deze jongen wil kennelijk een verhaal vertellen en loopt nadenkend heen en
weer. Hij heeft donkere krullen, diepbruine ogen en een ontroerend lieve
uitstraling. Een diep gevoel van tederheid welt in mij op. Hij vangt mijn
gedachten op en glimlacht. Plotseling begint hij met zijn verhaal en vertelt
het volgende:
Oorlogsgebied.
Toen ik aankwam in de Geestelijke Wereld was ik zeven
jaar. Dat was twee jaar geleden. Ik ging naar een speciale plaats voor kinderen
die uit oorlogsgebieden komen. Kamers met hoge lichtfrequenties om
zulke ervaringen te genezen en het energieveld te reinigen. Ik had bewust gekozen vanuit een volwassen staat om op aarde te incarneren in
een oorlogsgebied. Mijn geestelijke afstemming is zodanig dat ik in wezen niet
meer hoef te incarneren, ik loste mijn aardse karma lang geleden in. Kiezen
voor leven op aarde was mijn vrijwillige keuze. Vanuit de hoge lichtfrequentie
(meesterschap) dat mijn geestelijke afstemming is, was ik lange tijd een
geestelijk begeleider voor mensen van een grote Palestijnse familie. Op een
bepaald moment voelde ik de behoefte om ook eens stoffelijk bij hen te zijn. Dit
om de haat te helpen transformeren die zich zo enorm had vastgezet in deze
grote familie. Velen van ons kiezen voor dergelijke fysieke hulp en bijstand in
deze roerige tijden. Wij zien hier aan deze zijde van de ‘sluier’ hoe de
uitwerking is van onze tijdelijke aanwezigheid in de fysieke wereld. In een
overzicht koos ik bewust voor een fysiek leven van zeven jaar om daarna weer
terug te keren naar de Geestelijke Wereld. Ik ben mij intuïtief altijd bewust
geweest van dit vroege vertrek en mijn moeder eveneens. Ik incarneerde samen
met nog twee hoge entiteiten, in een grote familie met ‘zielsverbonden’ mensen
die al generaties lang de haat voeden en in leven houden. Zij streefden in alle
dingen zuiverheid na, waren onderling zeer met elkaar verbonden en als groep
met God. Alleen die alles verterende haat naar hen die hen hadden verdreven van
hun geboortegrond, werd telkens weer levend. Hoe zij ook baden om hulp om
daarvan los te komen, de haat bleef latent aanwezig. Zij werkten een heel oud ‘karma’
uit. Dat wiel van ‘oorzaak en gevolg’ leek maar niet te doorbreken. Door vanuit
‘meesterschap’ tussen deze geliefde zielen te incarneren, vormen wij door ons
Licht een van de mogelijkheden om het wiel van karma te doorbreken. Hun
voortdurende vraag in hun gebeden werd, na al vier kinderen te zijn verloren
door oorlogsgeweld, verhoord door drie kinderen te sturen met een hoge ‘liefdestrilling’.
Ik was een van hen en werd de middelste tussen een ouder zusje en een jonger
broertje. Het is niet gemakkelijk om met een hoge lichtfrequentie te incarneren
bij een familie als deze.
Zwaar karma.
De vader en
moeder waardoor ik naar de aarde kon gaan waren lang geleden al hoge entiteiten,
maar maakten in eerdere incarnaties door omstandigheden zwaar karma en daalden
daarna steeds dieper in de materie af. Zij beleefden de diepste liefdeloosheid
en waren nu heel bewust op weg om hun verloren licht weer terug te vinden. Als
je vanuit een dergelijke achtergrond in aanraking komt met pure Liefde in het
wezen van je kinderen dan kan dat pijn doen. Het raakt je in je hart en de
genezing van een afgesloten ‘hartchakra’ kan heel veel pijn doen. Mijn moeder
liet ons geen moment alleen, zij was altijd in de buurt als we haar nodig
hadden. Iets in haar voelde dat er een diepe innerlijke wens was vervuld met de
komst van deze drie jongste kinderen. Zoals gezegd, had zij al vier kinderen
verloren door oorlogsgeweld. Een jongen van twaalf die al jong mee wilde vechten
met de grote mannen. Hij stierf op straat door het schot van een Israëlische
soldaat. Met een groep jongens hadden ze de Israëlische soldaten aan het hek,
de afscheiding tussen de twee gebieden, gepest en getreiterd. Mijn moeder
probeerde hem af te houden van deze dingen maar hij liet zich meevoeren in de
haat van de groepsenergie. Een ander broertje werd getroffen door een
rondvliegende scherf, hij leefde nog twee dagen voor hij overging. Een
dochtertje werd ziek en kon geen goede medische hulp krijgen. Onder primitieve
omstandigheden stierf zij in het ziekenhuis. De haat loeide op in de familie.
Niet ver van hun woonplek staat een groot, gerenommeerd ziekenhuis met de
modernste voorzieningen op Israëlisch grondgebied, maar ook op het grondgebied
van de Palestijnen zoals zij dat bezien. Achter het prikkeldraad was de
modernste hulp aanwezig waarvan zij afgesloten waren. Deze schrijnende toestand
laat steeds weer diepe sporen na. Het vierde kind, een jongetje, logeerde bij
zijn grootouders en kwam om bij beschietingen op het dorp, waarbij een hele
groep mensen zwaar gewond raakten en een aantal de dood vond. Mijn moeder wilde
uiteindelijk niet verder leven en werd zwaar depressief. Met veel moeite hielp
mijn vader haar er weer uit te komen. Hun weg naar het Licht en de bevrijding
van zoveel oude haat is een moeizame weg, die door de fundamentalisten in de
familie steeds weer opnieuw werd geblokkeerd. Haar zusters en broers steunden
haar, de broers en zusters van mijn vader eveneens.
Het hart op
de goede plek.
Ikzelf werd
omringd door liefde en werd beschermd. Het was alsof de familie zich telkens
weer kwam ‘warmen’ aan de drie kinderen van mijn moeder. Zowel de mannen als de
vrouwen knuffelden veel met ons, zo simpel is het eigenlijk. Leven op een
bepaalde plaats binnen een familie is voldoende. Er veranderde door onze komst
veel in de familie. Er werd veel gepraat over verandering, over de haat die
steeds weer oplaait na de meest vreselijke liefdeloze gebeurtenissen in de
familie en in de omgeving. De armoede, het onvermogen zich vrij te kunnen
bewegen in hun eigen land en de zware beperkingen die het Palestijnse volk zijn
opgelegd. Het is vooral die onmacht die heel veel indruk op mij heeft
achtergelaten. Ooit was het een familie waar ieder kind kon en mocht studeren.
Ook de meisjes mochten bij hen kiezen welke richting zij op wilden gaan in het
leven. De familie bracht mensen voort met het hart op de goede plek, met hart
voor de samenleving, sociaal voelend en zich inzettend voor een betere wereld.
Grootmoeder van vaders kant was een verpleegkundige, grootvader was arts. Zij
werkten tot de aanval op hun dorp samen in de praktijk van mijn grootvader. Voor
mijn moeder was de situatie voor scholing al zoveel moeilijker geworden toen
zij naar school wilde. De afgesloten gebieden maakte het er niet beter op. Mijn
grootvader liet mij ooit het grote familiehuis zien in Jeruzalem. Zij waren van
hun geboortegrond verjaagd door de Israëliërs. Het deed hem pijn zijn oude
thuis te zien dat al vele generaties in de familie was. Met tranen in zijn ogen
vertelde hij over de tijd dat er geen afscheiding was, over zijn ouders en
grootouders. Zo leven vele families in afscheiding van het grondgebied dat hen
zo lief is. Toen ik zeven jaar werd overleed ik. Een hele groep kinderen
raakten gewond en ik werd gedood. Ik was op slag dood en zweefde boven mijn
dode lichaam. Ik weet dat het mogelijk hard en liefdeloos klinkt wanneer ik dit
verhaal vertel. Mijn dood zou echter een doorbraak betekenen in de grote
familie. Liefde verandert de mensen en mijn familie was daadwerkelijk
veranderd.
Meer
overlijdens.
Het verdriet
deed mijn familie hun ‘hartchakra’ volledig openzetten. De een na de ander nam
innerlijk het besluit dat het zo niet langer door kon gaan. Er is iets
wezenlijks veranderd bij hen. Nadat korte tijd later ook mijn moeder samen met haar
twee overgebleven kinderen de dood vonden, was niets meer als daarvoor. Mijn
moeder wist voor haar dood haar grote karmische ballast te transformeren, door
zich intensief met ons (haar lichtkinderen) te verbinden. Na haar overgang had
zij de afstemming op het Licht. Mijn vader volgde spoedig door nieuwe
gewelddadigheden. Hij had eveneens de ‘trilling van het Licht’ vast kunnen
houden en had net als mijn moeder de afstemming op het Licht. Ik zag mensen die
tot een innerlijk weten en besluit kwamen en de een na de ander uit het
grofstoffelijk leven vertrokken waren. Op dit moment zijn mijn ouders uit dat
laatste leven als geestelijke begeleiders, samen met ‘Meesters en Engelen’,
werkzaam in het gebied waar zij van afkomstig waren. Plaatsen van grote ‘uitzuivering
en bewustwording’. Zij staan anderen bij in de geest die trachten los te komen
van die oude beheersende trillingen van lage frequenties en met succes. Ik
incarneer nu over niet al te lange tijd opnieuw bij een van de familieleden van
deze grote familie, om van binnenuit mijn Lichtwerk te kunnen doen samen met
alle mensen die hetzelfde nastreven.
Oordeel
niet.
Oordeel niet
wanneer men de beelden ziet in de media. Dit goede nieuws wordt nooit verteld.
Men ziet alleen de uiterlijke dingen. Realiseer dat ook alle media ‘gekleurd’
nieuws weergeven. De waarheid van al deze dingen is zo vele malen ingewikkelder
dan de mensen zich voor kunnen stellen. De strijd is heel erg oud en heeft met
de overheersing van deze plek op aarde te maken door de macht van het duister.
Laat men zich niet meevoeren met wat er voorgeschoteld wordt, blijf bij het
eigen gevoel in al deze zaken! Het moet allemaal uitzuiveren en
uitkristalliseren. Het is onmogelijk om dit alles te onderdrukken, lapmiddelen
zijn niet langer toereikend. De haat op die plek is door het duister en daarmee
verbonden zielen tijdenlang in leven gehouden. Wij voelen en weten dat ze aan
een grote verandering toe zijn, in hun gebeden vragen zij allemaal om hulp bij
dit alles. Vergeet niet dat wat op de televisie getoond wordt een relatief
kleine groep is, die als extremisten naar buiten treedt.
Een diep
verlangen naar Vrede.
In de
Geestelijke Wereld zien en weten wij dat een meerderheid van dit volk naar
vrede snakt en de eeuwenlange haat uit wil bannen. Zij lijken hard en
onbuigzaam, maar wij weten dat zij Liefde in hun harten dragen. Binnen hun
samenleving die ernstig verarmd is, helpen zij elkaar in tijden van lief en
leed. Hun familiebanden zijn sterk en berusten op Liefde. Hoe zwaar het voor
mij ook zal zijn om weer terug te keren in die gemeenschap, ik zal altijd met
zorg en liefde worden omringd. Ik heb daarom opnieuw het volste vertrouwen in
mijn missie, om mensen op te helpen trekken in hun Licht en het ook vast te
houden. De diepe innerlijke besluiten die door de mensen genomen worden om
negatieve aspecten achter zich te laten, maken de keuzen van vele ‘meesters’ om
voor korte tijd in die gebieden te incarneren, zinvol. Realiseer dat er
duizenden van zulke keuzen gemaakt worden. De zielengroepen helpen elkaar om
het verloren Licht te hervinden. Tenslotte is Liefde de sleutel en is de
energie van pure Liefde tot alles in staat.
Inspiratie: ‘Een
cirkel doorbroken’, Thea Terlouw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten