Lichtfrequentie.

Lichtfrequentie.

 

 

Voorwoord

Zoals eerder omschreven is alles energie, is alles frequentie en leeft de mens als energetische wezens in een wereld van trillingen met een verscheidenheid aan frequenties. Elk individu heeft een eigen trillingsgetal en indien men zijn of haar eigen vibratie verhoogt, ervaart men het leven doorgaans met meer gemak en in overeenstemming met de voorgenomen bestemming of doelstelling, dan wanneer men de eigen vibratie (wellicht onder invloed van bepaalde omstandigheden) sterk zou verlagen. Ondanks alle ellende en lijden in de wereld neemt spiritueel gezien het Licht in de wereld nog steeds gestaag toe. Waardoor buiten alle brandhaarden die er in de wereld zijn om, toch ook een groot deel van de mensheid in vrede met elkaar samenleeft. Dat het Licht gestaag toeneemt, komt niet in het minst door de vele (Licht) kinderen, die met een specifieke opdracht naar de Aarde komen. Deze kinderen met een hoge ‘Lichtfrequentie’ incarneren over de hele wereld, verspreid in alle lagen van de samenleving. Deze kinderen zijn werkzaam vanaf het moment van hun geboorte en hoeven door hun aanwezigheid er alleen maar te ‘zijn’. Hun trillingsgetal is zeer hoog en alleen al door hun aanwezigheid neutraliseren zij negatieve energie in hun directe omgeving. Al deze kinderen kiezen welbewust voor hun incarnatie om het Licht in de wereld te verspreiden. Met elkaar vormen zij een netwerk van ‘Licht en Liefde’ en komen zij van overal uit de Kosmos. Hun doel is om de mensheid over de drempel van de oude naar de nieuwe energie (Aquariustijdperk) te helpen. Deze Lichtkinderen komen in golven en vormen gradaties in frequentie die bij elke volgende incarnatie oploopt.

Neutraliseren van haat.

Veel zielen die er voor kiezen om negatieve energie en vastzittende haat te neutraliseren in hun incarnaties op Aarde, komen vanuit wonderschone werelden (sferen) van Licht. Een klein aantal van hen gaan slechts voor korte tijd om (na het volbrengen van hun opdracht), weer terug te keren naar de Lichtsfeer waar zij van afkomstig waren. Zij keren dan terug naar het ‘tempelcomplex’ in hun Lichtsfeer waar vanuit zij zich weer voorbereiden op een volgende incarnatie. Deze Lichtwezens zijn pure Liefde. Eén van hen, een jongen die op Aarde ruim twee jaar was geworden vertelde aan een bekend medium en schrijfster het volgende verhaal:

Doordrenkt van haat.

‘Ik koos voor een familie waar de haat zich diep had vastgezet. Het was een ingevreten corrosie. Zij wisten niet meer wat een leven was zonder haat. Het was een leven in Amerika. Als men het woord haat noemt, dan denkt men misschien aan extreem gedrag, maar zo was het niet. Deze haat was oud en zodanig geïntegreerd dat het een manier van leven was geworden, al generaties lang. In elke gedachte en handeling was deze oude haat van generatie tot generatie een eigen leven gaan leiden. Bij deze familie ging het vooral om alles wat anders was. Een wij tegen zij. In alle geledingen van het leven speelde ‘gescheidenheid’ een rol. Alles wat anders was, werd veroordeeld en met haat benaderd. Hij vertelde: ik incarneerde kort na 11 september 2001. Het hele land was in rep en roer en het ‘wij tegen zij’ was het gesprek van de dag. Het hield het hele land in zijn greep, of beter gezegd de hele wereld. Ik incarneerde welbewust en ik was anders. Ik werd geboren met het ‘Syndroom van Down’. Mijn ouders waren jong, hoog opgeleid en dikke tweeverdieners. Zij kwamen uit families waar de haat een ‘ingevreten’ fenomeen was. Op een moment dat veel instortte in Amerika, stortte hun wereld ineen met met mijn komst. Kort na mijn geboorte moest ik een aantal operaties ondergaan. Mijn ouders probeerden mij te negeren en ‘weg te stoppen’. Ik mocht er niet zijn. Mijn moeder duwde mij weg en mijn vader keerde zich van mij af. Zij toonden mij niet aan hun vriendenkring en gingen nooit met mij wandelen. Open als ik was, nam ik elke gedachte van hen waar. Mijn vader heeft een aantal malen een kussen in mijn ledikantje gelegd in de hoop dat ik zou stikken. In die tijd had hij mij nog maar amper in zijn armen gehouden. In zag en voelde zijn strijd. Hij haatte mij om mijn anders zijn, mijn ‘imperfectie’ zoals hij dat zag. Mijn moeder zocht koortsachtig naar een goed tehuis en beweerde niet voor mij te kunnen zorgen. Zij bracht mij bij mijn grootouders en wierp zich op haar werk en was weinig thuis. Bij de grootouders was het ‘het zelfde laken een pak’ en ook de andere kinderen in de familie en overige familieleden reageerden met afschuw en afwijzing op mij.

Kansen laten liggen.

Uiteindelijk namen zij een verzorgster in dienst, een wat oudere vrouw van Mexicaanse afkomst. Zij praatte met mij en verzorgde mij. Zij zong liedjes voor me. Deze Mexicaanse schaamde zich een beetje voor haar werkgevers, die zo liefdeloos met hun zoon en kleinzoon omgingen. Maar altijd was daar mijn geestelijke Gids vanuit de Geestelijke Wereld, die nooit van mijn zijde week. Ik was mij volledig bewust van zijn aanwezigheid en voelde mij gesteund in mijn missie. Op moeilijke momenten waren er meer begeleiders, dat was belangrijk voor mij. In het ziekenhuis, waar veel ouders bij hun zieke baby bleven, was ik alleen met het verplegend personeel. Zij waren warm en liefdevol voor mij. Hun ‘waarachtigheid’ werd door mij gevoeld en gezien. Mijn ouders lieten het geschenk liggen dat hun gegeven was. In de maanden dat ik in en uit het ziekenhuis ging, spitste de toestand in Amerika zich toe. De haat ten opzichte van ‘anders zijn’ laaide op in deze grote familie. De ‘oorlog tegen het terrorisme’ vormde het gesprek van de dag. Ik werd soms erg verdrietig als ik hun negatieve energieën met elkaar zag vermengen. Waren de mensen zich maar bewust dat elke jonge baby het energieveld van de mensen om hem of haar heen kan zien. Alleen het energieveld van mijn Mexicaanse nanny was prettig om te zien en te voelen. Op een bepaald moment kreeg mijn vader echter een ernstig auto-ongeluk. Hij raakte zwaar gewond en leek het ongeval niet te overleven. Hij kreeg een BDE (bijna-doodervaring) en lag een week in coma. Juist in die periode kon ik hem echter bereiken. In de geest stelde hij zich open voor mijn liefde. Later wist hij niet goed of onze gesprekken een droom of echt waren geweest. De grote familie beleefde een angstige tijd en bracht veel tijd aan zijn bed door. Er gebeurde veel in die tijd. Mijn vader was hun jongste zoon en de oogappel van de familie. Toen hij ontwaakte uit zijn coma was het eerste dat hij vroeg om zijn zoon te mogen zien. Zijn ongeluk en zijn BDE hadden hem veranderd. Direct hierna begon hij te spreken over zijn ‘bijna-doodervaring’ en zijn gedachten daarover.

Het besef drong tot hem door.

Het was nog geen tijd om dood te gaan, er lag nog een taak, zo was zijn diepgaande overtuiging. Hij besefte nu dat ik niet voor niets op zijn pad was gekomen en begon letterlijk aan een nieuw leven. Zijn bijna-dood ervaring leerde hem dat hij zijn houding ten aanzien van ‘anders’ zijn diende te veranderen. Tijdens de week van zijn coma verdiepte deze boodschap zich. Wat hij aan het einde van de tunnel had ervaren, had een verandering op diepgaand niveau teweeggebracht. Hij pakte de inzichten op die hem gegeven waren. Zijn fysiek herstel duurde een jaar. Naast mijn Mexicaanse nanny zorgde hij ook voor mij, we hadden elkaar ontdekt en ik hoefde alleen maar te ‘zijn’. Langzaam begon mijn moeder mij te accepteren. Zij trad in contact met andere ouders van kinderen met het Syndroom van Down. Zij begon heel langzaam te begrijpen dat deze kinderen Licht binnenbrengen, onvoorwaardelijke liefde. Er is veel doorgegeven materiaal hierover en voorzichtig begonnen mijn ouders ook hierin te lezen. Op mijn tweede verjaardag was er in de familie een duidelijke verandering te bespeuren. Men speelde met mij en mijn grootmoeder nam mij steeds vaker op haar schoot. Ik kreeg ook prachtige cadeaus. Het was een fijn verjaardagsfeest. Toen hun acceptatie volledig was, overleed ik aan een acute hartstilstand. Ik was twee jaar en drie maanden geworden. De ontreddering was groot maar de verandering die zij allen op zielsniveau zo graag wensten, was ingezet.

Gevoeliger en opener.

Mijn vader, die na zijn BDE gevoeliger en opener was geworden, kon ik na mijn stoffelijk vertrek bereiken. Ik bezocht hem een aantal malen terwijl hij in bed lag. Ik liet mij zien zoals was in mijn leven als zijn zoon. Mijn bezoek was een troost voor hem. Bij mijn laatste bezoek liet ik mij zien zonder de gelaatstrekken van het Syndroom van Down. Hij wist dat ik het was, hij huilde. Later is hij hierover gaan lezen en besefte hij beetje bij beetje dat mijn ziel heel was. Na zijn ernstig ongeluk dacht hij veel na over ‘anders’ zijn, vooral toen het erop leek dat voorgoed gehandicapt zou zijn. Hij herstelde langzaam maar voorspoedig. Veranderingen gaan soms heel plotseling, zoals bij een BDE en een dergelijk ongeluk. De rest gaat soms langzaam. Het is geen knop die je omdraait. Dit is een proces van een hele groep zielen en zoals het zo vaak gaat, trekt de één de ander mee. Hun verandering gaat geleidelijk aan verder. Al met al is dit een ingrijpend verhaal, volstrekt authentiek en kan men grote bewondering hebben voor de ‘Lichtkinderen’, die er vrijwillig voor kiezen om als katalysator en transformator te dienen voor vastzittende negativiteit bij bepaalde families. Hun liefde en licht is groot. In toenemende mate groeit het inzicht op Aarde over de grote invloed van deze kinderen. En ook al hebben zij verschillende namen als ‘Nieuwe Tijdskinderen, Lichtkinderen of Kristalkinderen’, zij komen allemaal in opeenvolgende golven van incarnaties en dienen allen hetzelfde doel: ‘heelheid’. Wanneer zij terugkeren naar de Lichtsferen waar zij vandaan kwamen is de vreugde, het enthousiasme en dankbaarheid over hun volbrachte taak niet te beschrijven. Zoals eens eerder op deze Blog vermeld is, is geen leven tekort geleefd en is al lang tevoren alles al in het incarnatie-/ levensprogramma opgenomen.

 

 

De kindersfeer.

In de eerdere verhalen over de ‘Lichtsferen’ is onder andere geschreven over de ‘kindersfeer’ (4^e sfeer van het Licht). Deze sfeer vertegenwoordigt de eerste sfeer van het ‘Zomerland’. Kinderen die beneden de zes jaar komen te overlijden worden op buitengewoon liefdevolle wijze opgevangen in deze sfeer. Het heet weliswaar de ‘kindersfeer’ maar dat sluit natuurlijk niet uit dat er ook veel volwassenen zijn, die in deze sfeer hun verdere ‘geestelijke’ ontwikkeling vervolgen. Het landschap in deze sfeer bestaat uit veel verspreidt liggende ‘nederzettingen’, die door prachtige natuur omgeven zijn. Nederzettingsvormen waar men in overzichtelijke groepen bij elkaar woont en in volslagen harmonie met elkaar samenleeft. In of nabij deze nederzettingen bevindt zich bebouwing die veelal ter ‘educatie, meditatie of voor verdere geestelijke ontwikkeling’ van de bewoners dient. Deze bebouwing bestaat doorgaans uit prachtig vormgegeven ‘tempels of kathedralen’, die op harmonische wijze zowel in de vrije natuur of in de buurt van de nederzettingen in de ‘omgeving’ zijn ingepast. Bij een van deze tempels spreekt men over de ‘universele school of universiteit’. In deze universele school bereiden de fijnstoffelijke entiteiten zich voor om in een fysiek aards bestaan te gaan leven en te werken. Overigens maakt men in deze sfeer geen gebruik meer van de gesproken taal zoals wij dat op Aarde kennen, maar communiceert men direct met de innerlijke ‘levensbron’ van de ander. Twee levens ‘vloeien’ tijdens de communicatie als ‘vloeistof’ in elkaar over en begrijpt men direct wat de ander bedoelt. Er zijn veel zielen die zich voorbereiden de nieuwe aarde te gaan bevolken, goed voorbereid op de taken die zij op zich nemen. Het zijn de Nieuwe Tijdskinderen vanuit diverse niveaus van ‘Zijn’. Kinderen vanuit verschillende Sterrenvolkeren afkomstig en oude ‘zielen’ vanuit de evolutie van de mensheid. Een deel van deze zielen hebben hun aardse levenscyclus al afgerond en zijn vrij in hun keuze om wel of niet op de aarde te incarneren. Deze kinderen bezitten een grote zielswijsheid. Veel van deze zielen incarneerden in een ketting van levens, vaak verbonden met zielen van hun eigen zielenfamilie. Sommigen daalden zeer diep af in de materie, beoefenden een scala van beroepen en waren vaak leraren en ouders. Niets is hen vreemd, dit alles maakt dan ook deel uit van hun totale zielservaring. Een aantal van deze Nieuwetijdskinderen leeft kort. Ze gaan na hun overgang naar een andere plaats om het Grote Plan te dienen, of keren weer terug in een menselijke incarnatie. Deze dienstbaarheid is een uitvloeisel van de geestelijke staat van de ziel. Naarmate wij verder groeien, wordt het grote belang van allen méér dan het eigen belang. Door het grote geheel te dienen dien je jezelf.

 

De universele school.

Het volgende verhaal over de vierde Lichtsfeer wordt verteld door iemand die de ‘universele school’ in deze sfeer bezoekt en vertelt uitgebreid wat zij daar allemaal tegenkomt. Zij vertelt: ‘We kwamen in een ruime hal van grote schoonheid, als een antieke tempel. Vierkant, hoog en ruim. De zacht vibrerende wanden werden van binnenuit verlicht. Aan de breedste zijde was de ruimte open. De vloer was in een bloemenpatroon gemaakt van zacht kristal. Aan de buitenste randen liep een blauwe baan van een lichtdoorlatend materiaal, als een lichttapijt. Over de hele lengte van de open zijde bevonden zich ronde, zandkleurige pilaren. Naar buiten waren traptreden van wit kristal die naar een lichtblauw pad leidden’. Zij vertelt verder: ‘Ik liep naar de open zijkant en zag een prachtig begroeide tuin van grote schoonheid, met bloemen in vele kleuren, met struiken en bomen. Ik zag kinderen spelen met een schijf die als een ‘lichtflits’ van de een naar de ander werd gegooid. Zij verplaatste zich met gedachtekracht en het spel van deze kinderen verliep dan ook anders dan dat het op aarde zou gaan. Om de flitsende schijf te pakken, sprongen ze omhoog om vervolgens met een sierlijke sprong weer op de grond te komen. De spelende kinderen leken zelf wel lichtflitsen. Ze renden langs elkaar heen en schoten weer omhoog, reikend naar de flitsende schijf. Met grote behendigheid speelden zij hun spel. Zij lachten, maakte lol en hun gezamenlijke plezier werkte aanstekelijk. Toen het spel uit was, rolden ze door elkaar heen van het lachen. Er werd wat geduwd en getrokken en ze begonnen aan nieuw spel. Twee meisjes met lange haren zaten elkaar achterna en probeerde elkaar kennelijk te pakken. Ze renden door de prachtig aangelegde tuin. Een van hen sprong behendig over een laag muurtje. Het andere meisje nam een aanloop, ‘vloog’ enkele meters omhoog en zweefde als het ware achter het eerste meisje aan. Even later zag ik ze wat verderop samen teruglopen naar de bloementuin en het speelveld. Vier jongens zaten aan een lange buitentafel. Het spel dat zij speelden bestond uit een vierkant bord van lichtblauw transparant materiaal, met daar bovenop ronde platte schijven in een iets diepere kleur blauw. Er waren ook dikkere schijven met nog donkere tinten. Tussendoor zag ik figuurtjes op de stenen die op dieren leken. Ik zag de spelers in diepe aandacht verzonken met de speelstukken schuiven, alsof het een soort damspel betrof. Verderop in de tuin, onder een immens grote boom, waarvan de takken als sluiers naar beneden hingen, zat een groep kinderen bij elkaar in een cirkel op de grond. Onder de boom zat hun leraar, ik zag hem communiceren met grote handgebaren. Een van de kinderen lag op zijn buik aandachtig te luisteren, het hoofd steunend op zijn handen. Een meisje lag op haar rug met open ogen aandachtig te luisteren. Een wonderlijk klasje bij elkaar’.

Specifieke studies.

De bezoekster van deze sfeer vertelt verder: ‘Deze kinderen blijken zich bijna allemaal voor te bereiden op hun nieuwe incarnaties op aarde. Sommigen van hen zullen in moeilijke gebieden op aarde geboren worden. Spelen is een zeer belangrijk onderdeel hier. Het is pure training, maar wel op een aangename wijze. Zij vertelt: kleine kinderen die op aarde overgaan, komen altijd in de kindersfeer terecht, waar zij altijd een individuele verzorging krijgen. Ze groeien daar verder, leren, studeren en bereiden zich vaak al binnen enkele aardse jaren of soms al eerder, voor op een nieuwe incarnatie. De kinderen waar het hier om gaat hebben allemaal al een zielsafstemming op het hoogste licht en hoeven in principe niet meer te incarneren. Zij doen dit vanuit de eigen vrije keus, met heel specifieke taken. Het zijn hoge entiteiten die bewust gekozen hebben voor de zeer hectische tijd die de mensheid momenteel doormaakt. Zij doen dit door korte levenscontracten aan te gaan en niet al te lang op aarde te vertoeven. Zo’n groep zie je hier nu met elkaar spelen en leren. Maar er zijn ook een aantal van deze kinderen die er niet voor kiezen om spoedig te incarneren, maar blijven in de lichtsferen om er te gaan werken. Zij worden leraren of begeleiders voor anderen. Zij verenigen zich met hun andere Zelven, hun ‘multidimensionale Zelven’ en werken vervolgens vanuit dit grotere Zielenwezen. De kinderen die men hier ziet spelen, komen en gaan vanuit diverse sferen. Dit is een universele school met heel specifieke studies. In niets te vergelijken met een universiteit of hoge school op aarde. Elk studiedeel ontvangen zij in een kleine groep van ongeveer twaalf studenten of minder. De leraar van die groep houdt zich ook individueel bezig met zijn of haar leerlingen. Sommigen krijgen aanvullende lessen specifiek voor dat terrein van leven en werken waar zij heen gaan. Dit zijn allemaal oude wijze zielen met een grote innerlijke Liefde en Kracht. Worden deze kinderen op aarde geboren dan blijft deze hoge energie zichtbaar voor hen die dat kunnen ‘zien en kunnen voelen’. Hun uitstraling is licht en warm en alleen al hun aanwezigheid op de plaats waar ze incarneren, kan voor een grote verandering zorgen. Veel van deze kinderen blijven volledig buiten beeld en zullen het ‘leven’ leven door er alleen al te Zijn. Op de plaats waar ze terechtkomen, planten ze licht en geven velen in hun omgeving de kans zich daaraan op te trekken. Het blijft wonderlijk hoe dat werkt’.

 

Inspiratie: ‘Een cirkel doorbroken’, Thea Terlouw.