De planeet en haar toekomst.

Putten wij putten de planeet niet uit?. Als iedereen net zo veel zou consumeren als de gemiddelde inwoner van ons land, dan zouden we 3,5 keer de aarde nodig hebben om dat allemaal mogelijk te kunnen maken. Wat blijkt uit een onderzoek van het Wereld Natuur Fonds van een aantal jaren geleden. Wij consumeren met zijn allen zo veel, dat er zes keer zo veel grond nodig is als ons land rijk is. Omdat in ons land daarvoor de ruimte ontbreekt, gebruikt men daarvoor onder andere de grond in de derde wereld landen, waardoor op termijn de grond in die gebieden uitgeput kan raken. Ook wordt er veel energie in de vorm van olie en gas aan de bodem onttrokken. Plannen voor de winning van ‘schaliegas’ zijn volop in ontwikkeling en leiden inmiddels tot heftige discussies of dat wel noodzakelijk is. Ook vinden er al lange tijd discussies plaats over wel of geen kernenergie en wat te doen met kernafval? Wat doen wij de planeet allemaal aan? Wat zijn de gevolgen van onze handelswijze op langere termijn voor de planeet waarop wij leven? In het onderstaande zal daar nader op in worden gegaan. 

De planeet zal altijd blijven bestaan.

In essentie is de planeet net als alle organismen ook een organisme, de planeet is net zo levend als de mens zelf levend is. De planeet leeft alleen al zichtbaar voor iedereen doordat ze draait, beweegt en vaste banen beschrijft in het universum. Ze is een levend organisme dat ‘groeit en bloeit’, zoals dat in de natuur doorgaans ook rijkelijk tot uitdrukking komt. De planeet is een organisme waar alle voedingsstoffen uit voortkomt. Waar al het leven uit voortkomt en is in zijn verschijningsvorm een ‘totaliteit’ van alle stoffen. In zijn geheel is de planeet compleet en in feite kan de mens niets aan de planeet onttrekken, of de planeet zal het op een één of andere manier ook weer tot zich nemen. Doordat de mens in staat is bepaalde stoffen chemisch met elkaar te verbinden, kan de planeet zelf wel door haar eigen stoffen vergiftigd worden. Omdat dit tegen natuurlijk is en niet in harmonie is met de aard van de planeet, heeft de planeet in de meeste gevallen veel tijd nodig om alles weer op een natuurlijke wijze te ‘neutraliseren’. Maar uiteindelijk zal de planeet alles weer terug gaan winnen, omdat de mens in wezen niet in staat is de planeet te vernietigen. Eerder zal de mens zichzelf kunnen vernietigen, maar de planeet zelf niet, die zal altijd blijven bestaan in welke hoedanigheid dan ook. De planeet leeft altijd voort en eindigt nooit. Indien de planeet in zijn huidige manifestatie en productiviteit niet meer zou bestaan, dan zou het hooguit een ‘dode’ planeet kunnen worden zoals de maan of zoals veel andere zogenaamde ‘dode’ planeten in ons zonnestelsel. Maar al wat men aan de planeet onttrekt, zal uiteindelijk weer geregenereerd worden en op een natuurlijke wijze in een andere plantaardige vorm weer te voorschijn komen. Zelfs kernafval zal door de planeet na vele eeuwen weer getransformeerd kunnen worden en zich te zijner tijd in een andere vorm in de natuur gaan manifesteren. Vanzelfsprekend heeft de planeet in haar manifestatie haar grondstoffen altijd nodig, maar in haar concept vertegenwoordigt zij van nature een immens krachtige energie. Een universele ‘krachtbron’ waardoor zij in wezen niets van zichzelf verloren kan laten gaan.    

Niet de enige planeet waar leven is.  

De planeet is in haar verschijningsvorm in vergelijking met het gehele universum een ‘zandkorrel’ op een geweldig groot strand. In die zin maakt onze planeet als enkel hemellichaam, slechts deel uit van planetaire constellaties die in ons universum uit ontelbare planeten bestaan. Ontelbare planeten waarop eveneens leven te vinden is, al of niet op dezelfde energiefrequentie als de Aarde. Ons universum telt zeven verschillende niveaus van energiefrequentie waarop eveneens vormen van fysiek leven zich in verschillende hoedanigheden manifesteert. Veel mensen denken alleen te zijn in het universum, doch in zijn geheel is de planeet niet zo uniek als men wel denkt. Wel zijn ‘leerprocessen’ op onze planeet sneller door de dualiteit die er tussen mensen bestaat, doch indien men alle levens en levensprocessen op aarde heeft doorgemaakt, dan zou het heel goed kunnen dat men als ‘verlichte’ geest, naar andere planeten reist om daar op een hoger evolutieniveau zich geestelijk verder te ontwikkelen. In die zin is onze planeet slechts een van de vele planeten waarop men zich geestelijk kan ontwikkelen. Doch door de ‘dualiteit’ die er tussen mensen bestaat is de totale ‘tijdsspanne’ waarin de mens zich geestelijk kan ontwikkelen, zodanig dat onze planeet daardoor wel in ons universum een unieke plaats inneemt. Onze planeet vertegenwoordigt op die manier een unieke ‘leerschool’, waar vanuit men zich op hogere evolutieniveaus elders in ons universum verder kan ontwikkelen. Wanneer de mensheid in zijn geheel zich op een bepaald evolutieniveau heeft ontwikkeld, waardoor de aarde als ‘leerschool’ niet direct meer noodzakelijk is, dan zal de planetaire evolutie van de planeet zelf zijn voltooid en zal de aarde zichzelf transformeren naar een andere vorm van voortbestaan. Doch dit proces kan wellicht nog veel tijdperken in beslag gaan nemen.  

De verantwoordelijkheid van de mens.

Al sinds mensenheugenis heeft de mens de natuurlijke verstoring van onze planeet gevreesd. Rampen van ongekende heftigheid hebben overal ter wereld steeds weer opnieuw delen van het aardoppervlak vernietigd. Voor velen is dit moeilijk te begrijpen en doet telkens weer bij godsvruchtige mensen, twijfels rijzen over de oprechtheid van Gods liefde voor de mensheid. Hoe kan men geloven in een ‘liefhebbende’ God, die toestaat dat soms duizenden mensen omkomen bij wereldwijde rampen en calamiteiten van nationale omvang. De aardkorst, zoals die zich door de tijden heen heeft ontwikkeld, is echter niet gelijkmatig verdeeld over het aardoppervlak. Zoals bekend, bestaat ze uit verscheidene platen op verschillende dieptes, die elkaar overlappen en altijd relatief gezien in beweging zijn. Landen en steden, die op of dicht bij de rand van een plaat of een breuklijn liggen, zijn derhalve onderhevig aan aardbevingen en bij bepaalde kustgebieden aan tsunami’s. Het is geenszins zo dat God de mensheid zijn Liefde wil onthouden, maar het is doorgaans een kwestie van seismische druk die op een natuurlijke manier wil ontsnappen. Bepaalde natuur- of engelenkrachten (elementale deva’s) zien toe op het mechanisme waarlangs deze reusachtige energieën werken of worden afgezwakt. Zoals gezegd is de planeet een organisch wezen, dat echter op verschillende manieren reageert op de invloed van al deze krachten. Een belangrijke bron van invloed op al deze krachten is evenwel de mensheid zelf. Naarmate de mensheid in haar gebruikelijke wedijver, hebzucht en strijd om de macht grote spanningen schept, met als gevolg ingrijpende crises van welke aard dan ook, dan raakt de mens uit zijn evenwicht en de genoemde natuurkrachten eveneens. Al lijkt het misschien marginaal ten opzichte van het geheel van de planeet waarop wij leven, maar dat is het echter niet. Door onze handelswijze raken de genoemde natuurkrachten dermate uit hun evenwicht, dat aardbevingen, vulkaanuitbarstingen en tsunami’s, juist op de meest gevoelige plaatsen van de aardkorst, daar het gevolg van kunnen zijn. Geen Geestelijke Wereld kan dit tegenhouden, sterker nog, men moet lijdzaam toezien dat wij ons dat zelf aan doen. Hoe kan deze vorm van zelfdestructie worden beëindigd? Het antwoordt ligt evenwel in het feit dat de mensheid vaak wel de middelen heeft, maar dikwijls om een scala van redenen de wil ontbreekt om daadwerkelijk te willen veranderen. Wij moeten oorlogen, strijd en geweld voorgoed van deze planeet proberen te verbannen. En we moeten de natuurlijke bronnen van deze planeet, die ons allen toebehoren, samen gaan delen en leren zien dat de mensheid in zijn geheel een ‘Eenheid in verscheidenheid’ is. Een ‘eenheid in verscheidenheid’, die maakt dat wij met zijn allen Een op deze aarde zijn en vanuit dit gegeven ook verantwoordelijk voor elkander zijn. Geen mens staat boven of onder de ander en geen volk is superieur boven een ander volk. De mens is overal ter wereld gelijk aan elkaar en we zijn allen afkomstig vanuit dezelfde ‘bron’, die we overal ter wereld als God beschouwen. Daarom is de toekomst van de planeet wel degelijk door de mens positief te veranderen, indien zij maar in harmonie en in positivisme samen met de aarde wenst te leven.    

De roep om verandering wordt steeds sterker.

Weliswaar doen veel regeringen hun best, maar hun prioriteiten zijn verkeerd en hun methoden vaak niet langer van toepassing voor de problemen die zich aan de wereld voordoen. De mensen echter, die het meest lijden onder het gebrek aan wilskracht en het verkeerde denken van regeringen, zien hun eigen noden en behoeften maar al te goed. Zij willen vrijheid, rechtvaardigheid en het recht op werk. Zij willen een wereld waarin zij in vrede en in harmonie met elkaar kunnen leven. Aan hun eisen wordt steeds meer uiting gegeven en men laat steeds duidelijker van zich horen. Dagelijks ziet men hier de resultaten van. Niet langer meer zal het gewone volk zijn boosheid en frustraties in toom kunnen houden. Zij hebben zo langzamerhand weinig of geen vertrouwen meer in de woorden en daden, die veel regeringen namens het volk zogenaamd voornemens zijn. Al te lang en al te vaak is men misleid en is van velen het geboorterecht ontzegd. Velen zien dit in eenvoudige bewoordingen, maar wel met een heldere blik, terwijl ze de intriges van de machtige rijken niet langer meer vertrouwen. Velen hebben met heldere blik en onbevreesd, de toekomst gezien en zien tegenwoordig de mogelijkheid om hun aspiraties voor een rechtvaardiger en vreedzamere wereld te vervullen. Zij weten dat dit niet vanzelf zal gebeuren, maar dat zij samen met gelijkgestemden de kracht van ‘vervulling’ in eigen hand moeten nemen. Men weet ook dat de weg zwaar en gevaarlijk kan zijn, maar dat de prijs te kostbaar voor hen is om te falen, want het is de prijs van ‘broederschap, rechtvaardigheid en van vrede’. En van een betere, eenvoudiger en waarachtiger leven voor al degenen waarvoor zij hun stem laten horen. Men weet dat geen opoffering te groot is om dit te bereiken en zijn vaak bereid hiervoor het leven te laten. Zo zal de stem van verscheidene volkeren in de komende maanden en jaren zich steeds luider en duidelijker gaan verheffen, zolang er geen gehoor wordt gegeven aan een betere en rechtvaardiger wereld in het land waarin zij leven.   



Inspiratie: Par Lanto, Share Nederland.