Hoezo, corrumperend?

Hoezo corrumperend?

Het onderstaande verhaal heeft min of meer betrekking op de wijze woorden van de Paus en de Dalai Lama in het vorige artikel, waarin zij nationale leiders oproepen zich honderd procent in te zetten voor betere woon-, werk- en leefomstandigheden in hun land. Dit als ‘hint’ bedoeld naar onze eigen volksvertegenwoordiging. Politici die keer op keer bewijzen, de burger niet altijd serieus te willen nemen en het volk hun eigen wil oplegt.

Voorwoord.

Is het volgende Fyra project aanstaande? In de laatste decennia werden er keer op keer miljarden verslindende projecten in het leven geroepen, die al in de voorbereidingen ervan gedoemd waren te mislukken. De herziening van het onderwijs (VMBO), het Betuwe project, het Fyra project en dat waren er nog maar een paar van de vele initiatieven die mislukten. Telkens worden er parlementaire enquêtes gehouden en ‘likt men de wonden’. Als het meevalt worden de ‘schuldigen’ ter verantwoording geroepen en worden zij aan de kant gezet, maar komen er vaak later wel mee weg. De tijd heelt immers alle wonden. Maar de burger krijgt het voor de kiezen, mag het allemaal betalen en krijgt het fiscaal uiteindelijk op zijn bordje. Het volgende Fyra project staat echter al weer op stapel en wel in de vorm van ‘Windmolenparken Oost Groningen’. Een project dat de belastingbetaler op termijn 40 tot 100 miljard Euro gaat kosten, maar de Politiek heeft het er nauwelijks over. Tenslotte heeft men het besluit al genomen, heeft men de zaak al dichtgetimmerd doormiddel van een ‘Rijks Coördinatie Regeling’ en valt er juridisch weinig nog te doen. De ‘trein’ is in gang gezet en is al aardig op snelheid. Dat met dit project, de al jaren bestaande ‘Krimpregio’, economisch de ‘nek wordt omgedraaid’. Ach., dat zal nog moeten blijken redeneert men. Het is allemaal in het ‘Landsbelang’ en alternatieven zijn gewoon niet aan de orde. Dat er de laatste jaren door de inwoners van het gebied redelijke alternatieven naar voren werden gebracht, die stuk voor stuk ook allemaal uitvoerbaar waren en dezelfde resultaten op zouden leveren, daar mocht niet meer over gesproken worden. Het besluit was genomen en stond vast.

De Veenkoloniën zijn erin gerommeld.

Aan de orde is het plan van Minister Henk Kamp (VVD) voor de totaal 150 megawatt aan windenergie, die alleen al in de gemeenten Borger-Odoorn en Aa en Hunze (de regio waar ik zelf woon) gerealiseerd moet worden. Het betreft in essentie om vijftig Windturbines van zo’n 200 m hoog in een landschap dat platter dan plat is. Zowel landschappelijk als stedenbouwkundig zijn deze buitensporige en zeer dominerende staketsels niet in te passen. Bovendien is de burger nauwelijks om een mening gevraagd, terwijl een gedegen inspraakprocedure voor een dergelijk plan toch zeker het aangewezen instrument had moeten zijn. Drenthe staat voor de taak om voor 2020 een totaal vermogen van 285,5 megawatt aan windenergie te realiseren. In totaal betreft het een kleine honderd windturbines, die de provincie in vier van de twaalf Drentse gemeentes wil plaatsen. Deze gemeentes betreffen: ‘Emmen, Coevorden, Borger-Odoorn en Aa en Hunze. De laatste twee gemeentes nemen het leeuwendeel voor hun rekening, te weten 150 megawatt. De weerstand in de betreffende gemeentes is bijzonder groot. Zeker 85 % van de inwoners is nadrukkelijk tegen de plaatsing van deze windturbines, zo bleek uit een draagvlak onderzoek in deze gemeentes. Minister Kamp vroeg destijds wel de gemeenteraden en de provinciale staten naar hun mening, maar vroeg niet uitgebreid de bevolking naar hun mening. Met andere woorden, een grondige inspraakprocedure werd er niet gevolgd. Kamp was een bepaalde mening toegedaan en de enige die er over besliste was hijzelf. Om zijn beslissing kracht bij te zetten heeft hij destijds de windmolens onder de Rijks Coördinatie Regeling (RCR) geplaatst, het middel dat de rijksoverheid heeft om grote projecten van nationaal belang door te kunnen drukken. Henk Kamp maakt deel uit van een regering (VVD-PvdA) die een meerderheid heeft in de door de bevolking gekozen Tweede Kamer. In die zin is de besluitvorming wel op democratische leest geschoeid geweest. Maar een feit is dat de bewoners van de Veenkoloniën in de periode dat zij nog invloed uit hadden kunnen oefenen door de RCR al buiten werden gesloten. In maart 2010 trad de provincie Drenthe voor het eerst naar buiten met windmolenplannen. De toenmalige gedeputeerde Tanja Klip (Duurzaamheid VVD) en Anneke Haarsma (Ruimtelijke Ordening PVDA), presenteerden destijds de samen met de Drentse Natuur en Milieufederatie en Dagblad van het Noorden gehouden enquête, naar de meest wenselijke locatie voor windmolens. Minst wenselijke locaties is misschien een betere formulering. Niemand wil windmolens zien kopte destijds het Dagblad van het Noorden. De Drentse bevolking bleek het voor meer dan 75 % min of meer eens te zijn met de stelling dat windmolens wel noodzakelijk zijn, maar ‘not in my backyard’. Minder dan een derde van de geënquêteerden was het met de gedeputeerden eens dat de Veenkoloniën de ideale plaats voor de windmolens zouden moeten zijn. Ondanks provinciale argumenten als: ‘De Veenkoloniën zijn een klassiek energielandschap, of in lijnopstelling zullen de windmolens het geometrisch patroon in het landschap juist versterken’. Wat natuurlijk een uiterst gezocht argument is, dat nergens op slaat.

Windmolenpark.

Die middag in maart 2010 ging het om 60 megawatt, ofwel om twintig windturbines. Ze werden vervolgens meegenomen in de nieuwe provinciale omgevingsvisie, het laatste grote, bijna alles omvattende werkstuk van het provinciaal college over ‘landschap, natuur, woon en bedrijvigheid’. De windturbines waren in deze omgevingsvisie niet meer dan een sub paragraaf. De hoeveelheid windmolens nam daarna echter wel aanzienlijk toe in dat plan zonder al teveel discussie. Namelijk van 60 naar 120 megawatt en uiteindelijk werd in juli 2010 na een amendement, de omgevingsvisie aangenomen met daarin voor maximaal 200 megawatt aan windmolenenergie. Met als ‘zoekgebied’ de al eerder genoemde vier gemeentes in de Veenkoloniën. Er waren geen insprekers destijds, het hele verhaal was de Veenkoloniën totaal ontgaan. Wat logisch was, thema’s als Natuur en Milieu versus Landbouw, bepaalden veel meer de inhoud van de discussie over de omgevingsvisie. De windenergie speelde even geen rol. Bij de campagne voor de Provinciale Statenverkiezingen van 2011, probeerde alleen nieuwkomer PVV de windmolens nog op de agenda te krijgen. Maar helaas vergeefs. Sterker nog, nadat in het nieuwe college een zekere Rein Munniksma (RO, PVDA) het windmolendossier had overgenomen, werden het er nog meer. Totaal 285,5 megawatt, uit onderhandeld door de twaalf Drentse provincies onderling, die samen van Henk Kamp 6000 megawatt moesten verdelen. In die zin valt de schade misschien nog mee, buurprovincie Groningen krijgt meer dan 8000 megawatt te verstouwen. Letterlijk op de dag na de vaststelling van het ‘zoekgebied’ stonden de molenbouwers al in de weilanden van de boeren. Het ‘goud’ lag in hun achtertuin. Er kwam vervolgens voor het Drentse ‘Oostermoergebied’ een windmolenplan van maar liefst 600 megawatt (tweehonderd windmolens) op de tekentafels. Inmiddels waren de tegenstanders zich massaal aan het organiseren in actiegroepen als ‘Tegenwind en Platform Storm’. De sfeer in de dorpen werd vervolgens ‘ijziger en grimmiger’. Vergaderingen van Provinciale Staten en de diverse Gemeenteraden werden massaal bezocht en deels van bovenaf onmogelijk gemaakt. Maar, nadat Henk Kamp de ‘Rijks Coördinatie Regeling’ (om de plannen van het Rijk doorgang te laten vinden) van stal haalde, was het protest vergeefs. De windmolens waren de Veenkoloniën ‘ingerommeld’, zonder dat de kiezer er ooit een uitspraak over had kunnen doen. Om te voorkomen dat er al te veel commotie zou ontstaan, organiseerde Henk Kamp zogenaamde informatie bijeenkomsten in het Oostermoergebied van de Veenkoloniën. Nadrukkelijk geen inspraak maar in de vorm van een infomarkt, zodat de gemoederen niet al teveel verhit zouden raken. De aangeboden informatie was echter knullig en voor een deel onjuist. De weerstand werd er echter alleen maar door vergroot. Het electoraat kon zich wel volgens het Rijk uitspreken bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2014.

Aardverschuiving.

In buurgemeente Emmen zorgde een en ander voor een ware aardverschuiving. De partij ‘Wakker Emmen’, dat fel campagne voerde tegen de windturbines, werd met vijftien zetels veruit de grootste partij. Maar eenmaal in het college moest partijleider René van der Weide al na enkele maanden erkennen, dat hij er niets meer aan kon veranderen. Bij de laatste Provinciale Statenverkiezingen, in maart 2015, werd alleen nog campagne gevoerd over de voorwaarden waaronder windmolens moesten voldoen. Niet of ze er wel of niet moesten komen, maar alleen onder de voorwaarden ervan. Maar een inspreekster stelde begin oktober van dit jaar in de Statenzaal van de Provincie Drenthe, het gebrek aan het democratisch gehalte van de besluitvorming over de windmolens aan de orde. Zij haalde er nogal wat argumenten bij die niet mis te verstaan waren. Het laagfrequente geluid van de windmolens (onhoorbaar voor de mens) zou ziekten kunnen veroorzaken. Hart- en vaatziekten, ademhalingsproblemen en zelfs bepaalde vormen van kanker werden door haar genoemd. Dat zijn echter onbewezen claims, waarvan er legio te vinden zijn op het internet. Maar haar stelling dat het proces ronde de windmolens in hoge mate ondemocratisch is geweest, mag zeker beoordeeld worden als zeer juist. Dat er na 2010 nog verschillende alternatieve methoden voor windenergie naar voren werden gebracht, mochten niet meer baten. Te denken valt aan Zonenergie al of niet in combinatie met bijvoorbeeld Getijdenenergie waren onbespreekbaar. Sterker nog, werden doelbewust onder het tapijt geschoven. Eén project dat op korte termijn uitvoerbaar gemaakt had kunnen worden en zeker ‘hout zou snijden’, zou het Solarproject geweest kunnen zijn. Een project van verspreid liggende zonnepanelen, die aan elkaar gekoppeld en over een groot gebied verspreid, een aanzienlijke hoeveelheid megawatt op zou kunnen leveren. Zeker als dat met een beperkt aantal windturbines gecombineerd zou kunnen worden. Ook de ontwikkeling van ‘Golfslag- of getijdenenergie’ zou nader onderzocht kunnen worden. Alles is tenslotte een ‘en/en verhaal’ en geen ‘en/of verhaal’. Alle mogelijkheden zouden in dit verband onderzocht moeten worden. Maar alles wat na 2010 als mogelijkheid aangedragen werd mocht persé niet meer ter spraken komen. Ook talloze particulier initiatieven waren nadien onbespreekbaar. Uiteindelijk koos het Rijk in samenwerking met de Provincie voor de bouw van vooralsnog 50 windturbines met wieken meegerekend van 200 m hoog, verspreid over vijf locaties (ca 10 vierkante kilometer) in het Oostermoergebied van Drenthe. Kosten van aanleg tot volledige realisering van 40 tot 100 miljard euro.


Dubbele moraal.


Onlangs verscheen in de pers het volgende bericht: 
De algemene vergadering van UNESCO heeft besloten om 120 Geoparken in de wereld de 'UNESCO- status' te verlenen. De Hondsrug, waar het bovenstaande verhaal om draait, heeft sinds 2013 al de status van Geopark. Nu krijgt de Hondsrug de UNESCO status er bij. Men schrijft: 'de nieuwe status is een bijzondere erkenning en zal, naar verwachting een toeristische impuls en economische 'spin-off' betekenen voor het gebied van de Hondsrug'. Hoezo een impuls? Wil men dit bereiken door direct grenzend aan het gebied vijftig torenhoge Windturbines te realiseren? Boeiend voor al die toeristen en een echte aanvulling op de UNESCO-status. Wist men dit allemaal niet van tevoren, toen de plannen werden uitgedacht? 

Bron: Dagblad van het Noorden, D.D. 21 oktober 2015

                                              

         

Eenheid, vrede en mededogen.

Eenheid, vrede en mededogen.

Uit toespraken die de Paus en de Dalai Lama onlangs voor de VN en het Amerikaanse Congres hielden:

 

 

Paus Franciscus.

‘Het gezamenlijke huis van alle mannen en vrouwen moet gebouwd blijven worden op een juist begrip van universele broederschap. Alsook op respect voor de onschendbaarheid van elk menselijk wezen, van iedere man en vrouw, van de armen, de ouderen en de kinderen. Evenals de zieken, de ongeborenen, de werklozen, de verworpenen en al degenen die als vervangbaar worden gezien omdat ze slechts als nummer worden beschouwd. Dit gezamenlijke huis van alle mannen en vrouwen moet ook gebouwd worden op het begrip van een zekere onschendbaarheid van de natuur. Een dergelijk begrip en respect roepen op tot een hogere mate van wijsheid, die transcendentie en zelf- transcendentie accepteert, die de totstandkoming van een almachtige elite afwijst. En erkent dat de volle betekenis van het individuele en collectieve bestaan gevonden wordt in onzelfzuchtige dienstbaarheid aan anderen, alsmede in het verstandige en respectvolle gebruik van de schepping voor het algemeen welzijn. Tegelijkertijd moeten politici en regeringsleiders alles doen om ervoor te zorgen, dat allen kunnen beschikken over wat spiritueel en materieel nodig is om in waardigheid te leven en een gezin te kunnen onderhouden als de kern van sociale ontwikkeling. In praktische termen heeft dit absolute minimum drie namen: ‘onderdak, arbeid en natie’. Alsook een spirituele naam: ‘spirituele vrijheid’, met inbegrip van godsdienstvrijheid, het recht op onderwijs en alle andere burgerrechten. Als de politiek waarlijk ten dienste staat van de mens, kan zij geen slaaf zijn van de economie en de financiële wereld. Politiek is immers een uitdrukking van onze dwingende behoefte om te leven als één, teneinde in eenheid het grootste gezamenlijke goed te bouwen dat er is: ‘een gemeenschap die particuliere belangen opoffert om in rechtvaardigheid en vrede haar goederen, belangen en sociale leven met elkaar wil delen’.

 

 

Conflicten voorkomen.

Maar als we waarlijk integrale ontwikkeling voor alle mensen willen nastreven, dan moeten we ons onvermoeibaar inzetten om oorlogen en conflicten tussen landen en volkeren zien te voorkomen. Hiertoe is het noodzakelijk om de onbetwiste regel der wet te garanderen en voortdurend te zoeken naar ‘onderhandeling, bemiddeling en arbitrage’, zoals voorgeschreven door het Handvest der Verenigde Naties, dat waarlijk een fundamentele juridische norm vertegenwoordigt. De inleiding vooraf en het eerste artikel van het Handvest beschrijven de fundamenten van het internationaal juridische raamwerk: ‘vrede, de vreedzame oplossing van geschillen en de ontwikkeling van vriendschappelijke banden tussen de naties’. De aanhoudende handel in wapens, met name massavernietigingswapens, zoals atoomwapens, gaat regelrecht in tegen dergelijke uitgangspunten en ontkent ze in feite. Ethiek en recht die gebaseerd zijn op wederzijdse vernietiging en mogelijke vernietiging van de hele mensheid, zijn in tegenspraak mét en ook een belediging ván het gehele raamwerk van de VN. Er moet dringend gewerkt worden aan een wereld zonder atoomwapens, door volledige naleving van het ‘non-proliferatieverdrag’ naar de letter en de geest, met als doel een volledig verbod op al deze wapens. Oorlogen in het Midden Oosten hebben inmiddels geleid tot een vluchtelingencrisis van een omvang, die we sinds de Tweede Wereldoorlog niet meer gezien hebben. Dit stelt ons voor grote uitdagingen en veel moeilijke beslissingen. Ook in Amerika reizen duizenden mensen noordwaarts op zoek naar een beter bestaan voor zichzelf en hun dierbaren, allen op zoek naar betere kansen. Is dit niet wat wij ook voor onze eigen kinderen wensen? We moeten ons niet laten afschrikken door hun aantallen, maar hen zien als mensen, hun gezichten zien en hun verhalen aanhoren. En proberen zo goed mogelijk op hun situatie te reageren. Te reageren op een manier die altijd humaan, rechtvaardig en broederlijk is. We moeten voorkomen dat we in de verleiding komen om alles wat problematisch is, van ons af te werpen. Laten we ons de ‘Gulden Regel’ herinneren: ‘Alle dingen dan, die gij wilt, dat u de mensen zouden doen, doet gij hun ook alzo’ (Mattheῡs 7:12).

Een rechtvaardiger verdeling.

Armoede in de wereld is een grof schandaal. In een wereld met zoveel rijkdom (10 % van de wereldbevolking heeft 80 % van alle rijkdom in handen) en zoveel hulpbronnen om iedereen te voeden, is het onbegrijpelijk dat er zo velen in armoede moeten leven en honger moeten lijden. Waarbij er ook zoveel kinderen zijn die verstoken blijven van onderwijs, waardoor zij niet of nauwelijks een toekomst voor zichzelf kunnen garanderen. We moeten met zijn allen bedenken of we met elkaar niet iets armer zouden willen worden, zodat daadwerkelijk iedereen op de wereld aan zijn trekken zou kunnen komen. De Paus stelt: ‘Ik vraag een ieder van u, ongeacht uw positie, om voor elkaar te zorgen’. Sta elkaar na, respecteer elkaar en belichaam zodoende met elkaar het ideaal van een verenigde menselijke familie. Een familie die binnen de huidige organisaties en structuren, in harmonie met elkaar leeft. Een familie die niet alléén werkt voor Vrede, maar ook in ‘Vrede en Rechtvaardigheid’ met elkaar samenleeft. Om zodoende te streven naar een wereldwijde harmonieuze en rechtvaardiger samenleving.

De Dalai Lama.

Mijn droom is, dat de 21 ste eeuw zal leiden tot een betere en vreedzamere wereld. Een wereld die meer mededogen kent op basis van de ‘Eenheid van de mensheid’. Veel van de problemen waar we voor staan, hebben we aan onszelf te danken. Hoe komt dat? Omdat we te veel aandacht schenken aan ondergeschikte verschillen tussen elkaar. We benadrukken verschil van nationaliteit, kleur en geloof en of we rijk zijn of arm. We negeren het feit dat we in wezen allemaal mensen zijn, die allen gelukkig willen leven. En daarom zouden we elkaar gewoon moeten helpen. Als landen in het verleden oorlog voerden, deden ze dat voor hun overwinningen de vernietiging van hun vijand. Deze houding is achterhaald omdat we inmiddels zo van elkaar afhankelijk zijn geworden. Door onze nabuur te verslaan, verslaan we onszelf. In onze steeds mondialer wordende wereld, worden klimaatverandering en de wereldeconomie niet door nationale grenzen meer tegengehouden, zij raken ons allemaal. Moslimvrienden hebben mij verteld dat, wanneer je bloed vergiet, je niet langer een waarachtige moslim meer bent. Maar dat moslims ertoe verplicht zijn alle schepselen van Allah te respecteren. Zij vertelden mij ook, dat het woord ‘jihad’ totaal verkeert begrepen wordt. Dit heeft niets te maken met strijd tegen andere mensen, maar een innerlijke strijd tegen onze eigen verwarrende emoties. Verreweg het grootste gevaar dat de mensheid bedreigt, of zelfs al het leven op onze planeet, is de nucleaire dreiging die nog steeds boven ons hoofd blijft hangen. De Dalai lama stelt: ‘Ik hoef hier niet al te veel over uit te weiden, maar ik wil een oproep doen aan alle leiders van kernmachten, die letterlijk de toekomst van de wereld in hun handen hebben en aan al degenen die deze verschrikkelijk wapens blijven maken: hun verstand te gebruiken en een begin te maken met de ontmanteling en vernietiging van al deze kernwapens’. We weten dat er in het geval van een kernoorlog geen overwinnaars zullen zijn, omdat er geen overlevenden meer zullen zijn!! Eenvoudig weg, omdat de wapens zodanig krachtig zijn geworden, dat dit desastreuze gevolgen zal hebben voor het voortbestaan van de planeet op zich. Is het niet beangstigend om bij zulke inhumane en harteloze vernietiging stil te staan? Is het niet logisch dat we de oorzaak van onze eigen vernietiging weg zullen moeten nemen wanneer we dit ons terdege realiseren? Mede omdat we, zolang de tijd ons nog gegund is, de middelen hebben om dat te doen? Al degenen die nu leven dienen rekening te houden met toekomstige generaties. Een schoon milieu en een leefbare wereld is een mensenrecht als elk ander. De Lama stelt: ‘op dit punt vind ik, als boeddhistische monnik, het geloof in Karma bijzonder nuttig in ons dagelijks leven’. Wanneer je eenmaal gelooft in het verband tussen beweegreden en het gevolg ervan, word je je meer bewust van de gevolgen, die je eigen daden hebben voor jezelf en je medemens. Door het aankweken van ‘altruïsme, liefde en mededogen’, alsook door eliminatie van ‘boosheid, egoïsme en hebzucht’, schept men niet alleen een betere wereld voor elkaar maar ook een beter karma voor jezelf.

 

Allen gelijk.

Voor sommigen komt dit wellicht naïef over, maar ik wil hen eraan herinneren dat we in wezen allemaal dezelfde mensen zijn, waar men ook vandaan komt. We zijn allemaal op zoek naar geluk en proberen lijden te vermijden. We hebben dezelfde fundamentele rechten, behoeften en zorgen. Bovendien willen wij als mens de vrijheid en het recht hebben, om onze eigen bestemming als individu te bepalen. Dat is de aard van de mens. De grote veranderingen die overal in de wereld plaatsvinden, van Oost-Europa tot Afrika, is hier een duidelijke aanwijzing van. Tegelijkertijd zijn de problemen waar we vandaag voor staan, gewelddadige conflicten, verwoesting van de natuur, armoede, honger, etc., voornamelijk door de mens gecreëerd. Ze kunnen worden opgelost, maar alleen door inspanning en begrip van de mens zelf en de ontwikkeling van een alom besef van ‘broeder- en zusterschap’. Hiertoe moeten we een universele verantwoordelijkheid cultiveren voor elkaar en voor de planeet die we delen. Dit op basis van een goed hart en gewaar zijn. De onderlinge afhankelijkheid van onze wereld neemt steeds verder toe, maar ik vraag me af of we echt begrijpen, dat onze onderling afhankelijke menselijke gemeenschap gebaseerd moet zijn op mededogen. Een mededogen voor wat betreft de keuze van onze doelen, de middelen voor samenwerking en in ons streven om die doelen te bereiken? De ontzag wekkende macht die economische instellingen in onze samenleving hebben verworven en de beangstigende gevolgen die armoede blijft hebben, zouden ons allen ertoe moeten bewegen te zoeken naar oplossingen. Oplossingen en manieren waarop onze economie op basis van mededogen getransformeerd kan worden. Deze vorm van mededogen bekrachtigt de beginselen van waardigheid en rechtvaardigheid voor allen en ze worden belichaamd in de ‘Universele Verklaring van de Rechten van de Mens’. Naarmate de tijd verstrijkt wordt de waarheid krachtiger, terwijl de macht van het wapen afneemt. Een wereld van meer mededogen is in het belang van alle wezens met gevoel en zelfs het milieu zal er baat bij hebben. Het universele mededogen, onbevooroordeeld mededogen dat we zelfs onze vijand kunnen betonen, is binnen het bereik van ons allemaal. We komen uiteindelijk allemaal van onze moeders. We hebben allen een diepgaande ervaring van genegenheid, zelfs degenen die nu worden aangeduid als ‘terroristen’. In de grote bijeenkomst waarin we nu met zijn allen vertegenwoordigt zijn, wil ik als Dalai Lama graag herhalen dat ik ook slechts één mens ben. We zijn allemaal gelijk en onze toekomst is afhankelijk van anderen. Elke dag draag ik mijn lichaam, stem en denken op aan het welzijn van alle moederwezens met gevoel. Ik zeg mijn favoriete gebed op:

Zolang de ruimte zal bestaan;

En zolang er levende wezens zijn;

Moge ook ik ertoe bijdragen;

De ellende in de wereld te verdrijven.

 

 

Liefde en mededogen

De reden waarom liefde en mededogen het grootste geluk brengen is uiteindelijk, omdat onze aard deze boven al het andere koestert. De behoefte aan liefde vormt de basis van het menselijk bestaan. Ze komt voort uit de diepgaande onderlinge afhankelijkheid die we allemaal met elkaar delen. Onderlinge afhankelijkheid is een fundamentele natuurwet, waaraan niemand en geen volk ter wereld aan ontkomt.

 

Bron: Share Nederland; Benjamin Creme