I'ouverture d'Unamore

I’ ouverture  d’Unamore

 

Familieportret

Het zeven steden project.

Unamore

Haar artiestennaam is Unamore en kwam in 1942 ter wereld als Marijke van Velzen. Zij bracht haar kindertijd door in een wereld van klank en kleur, te midden van gesprekken tussen dichters, musici en architecten. Secunda Lanehenkel, haar moeder, speelde piano. Het familieportret geschilderd door haar vader Pieter van Velzen, was beeldend kunstenaar. Zijn glas in lood ramen, muurschilderingen en houten beelden bevinden zich voornamelijk in kerken in Amsterdam, Beverwijk, Weesp en Doetinchem. Wanneer blijkt dat Unamore wil schilderen, bouwt haar vader voor zijn dochter een atelier dat uitkijkt over de weilanden achter de Loosdrechtse dijk. In de geest van vrijheid, geopend door de Cobra beweging, kiest Unamore ervoor om haar talenten te ontwikkelen onder begeleiding van haar vader. Unamore exposeert voor de eerste maal, wanneer zij 21 jaar oud is. Al snel volgen tentoonstellingen in onder andere Amsterdam, Haarlem, Hilversum, Egmond aan den Hoef, Almere en Zwolle. In de jaren ’70 en de jaren ’80 wordt haar werk geïnspireerd door onderwerpen uit de politiek. Beïnvloed door de feministische discours uit die jaren, streeft Unamore naar een eigen persoonlijke verbinding met de politieke feiten in de samenleving. In deze periode kiest zij iedere dag een artikel uit de kranten en schildert zij honderden politieke ‘dagboekbladen’. Geïnspireerd door de stroming I’écriture feminine, maakt Unamore in 1983 een klein boekje onder de naam ‘Een halte’. Zij schrijft daarin: ‘Als ik schilder, keer ik terug in de tijd van voor het spreken, voor het schrijven, voor het denken en voor het weten. Ik ga opzoek naar het verborgene in mijzelf, wat ik in mijn schilderijen tot uitdrukking probeer te brengen.’

Abstracte schilderijen.

Parallel aan haar gethematiseerde series van schilderen ontwikkelt Unamore haar eigen wijze van portretschilderen. Zij schildert abstracte portretten, die het kosmisch licht in het energieveld van de opdrachtgever weergeven. Unamore noemt deze portretten liever ‘schilden’, vanwege de beschermende en helende functies zoals die ook te vinden zijn bij schilden, die vanuit de Sjamanistische traditie gemaakt zijn. Maar de manier waarop Unamore energievelden van mensen portretteert, voortbordurend op de wijze waarop zij eerder series over stammen en landen schilderde, resulteerde in 2000 in een serie schilderijen over zeven Europese steden. De schilderijen die Unamore voor een stad schildert, tonen de energieën die van oudsher op een plek in de aarde aanwezig zijn. Unamore vangt deze energieën op. Wanneer zij de zielskwaliteit van een stad schildert, maakt zij tevens gebruik van de historische verhalen en legendes die er over de stad te vinden zijn, alsook de hedendaagse sociale en politieke onderwerpen die er in die omgeving bestaan. Haar zeven steden project bestaat uit de steden: ‘Mechelen, Brussel, Amsterdam, Berlijn, Fatima en Parijs. Granada volgde nog’.

De zeven steden.

Unamore vertelt: ‘Onze geliefde planeet waarop wij leven, is een grandioos levend wezen. Zij draagt ons niet alleen maar voedt ons ook. Haar lichaam kent veel bijzondere plekken waar onze ziel zich aan kan laven. Zij heeft een grote verscheidenheid aan mogelijkheden voor mens, dier en plant om zich te ontwikkelen en het is onze ziel die ons lokt die plekken te bezoeken, wanneer dit voor de realisering van onze ziel belangrijk is.’ In de onderstaande beschrijving van zeven verschillende steden, beschrijft Unamore hoe zij de steden in haar schilderijenproject persoonlijk ervaren heeft, waarbij zij ook de geschiedenis van de steden in het kort heeft weer gegeven.

Mechelen.

Mechelen werd de eerste stad die Unamore bezocht om in haar schilderijen tot uitdrukking te laten komen. Een tiental werken kwamen daar uit voort. Tijdens de studie die zij over deze stad maakte, zag zij dat deze stad door de vele eeuwen heen een grote aantrekkingskracht heeft gehad. Dat dit kon gebeuren, kwam wellicht door de energie van de Maan, die daar sterk aanwezig is en die in het bijzonder door vrouwen gevoeld werd. Het begon al in de zevende eeuw toen daar aan de rivier de Dijle kloostergemeenschappen ontstonden. Waarschijnlijk waren de Begijnen die zich daar vestigden, zich niet bewust van deze energie. Zij waren het die de hele infrastructuur in dit stadje verzorgden. Vanaf 1507 hield Margareta van Oostenrijk hier hof, waardoor Mechelen de hoofdstad van de Nederlanden werd. Deze vorstin is uitermate belangrijk geweest voor de cultuur in de Lage Landen voor die tijd. Zij nodigde veel toonaangevende kunstenaars en denkers uit, afkomstig uit de verschillende landen en gaf hen opdrachten. Onder hen was onder andere de humanist Erasmus waardoor Mechelen nog meer bekendheid kreeg. Mede door al deze ontwikkelingen kwam deze streek al vroeg aan het eind van de middeleeuwen en deed de renaissance haar intrede. Zoals bekend ontvangt de Maan haar licht van de zon en vanwege het magnetische veld van de aarde ontvangen wij op aarde haar kracht, waardoor we gevoelig worden voor schoonheid en niet alleen in de kunsten, maar ook in ons denken. Dit aspect kwam duidelijk naar voren in Mechelen, waardoor Mechelen nog steeds een bijzondere stad gebleven is.

Brussel

De volgende stad die Unamore bezocht was Brussel. In deze stad trof zij een andere energie aan. Waarschijnlijk omdat op deze plek de zon haar sterke kracht laat gelden. Hier waren het vooral de gilden geweest, die hun stempel op deze stad hebben gedrukt. Nu bevinden zich er de vergaderzalen van de landen van de Europese Unie. Brussel is zeer bekend om haar kant. Het prachtige witte kant. Spiritueel gezien verwijst het ‘oog van de naald’, waar kant mee gemaakt wordt, naar de zon. In de eeuwenoude symboliek van de tarot is de opening van de naald het symbool voor de zon. Zo getuigt deze stad van de invloed die de zon op haar heeft. Voor dat Unamore met het stedenproject begon heeft zij zich verdiept in de rol en functie van de oorspronkelijke bewoners van de aarde. Dit in de hoop dat hun oude kennis ons meer over onze geschiedenis zou vertellen. Zo kwam zij bij het volk van Atlantis terecht. De Atlantiërs hadden behalve het Atlantische continent over de hele aarde verspreid, kolonies gesticht waarmee zij hun kennis deelden. Zo ervoer Unamore dit blijkbaar ook bij de Koekelbergbasiliek. Op de plek waar deze basiliek werd gebouwd had ooit een oude volksstam contact met andere volkeren (Atlantiërs) via energetische wegen in de aarde. Ook wel Leylijnen genoemd. Het was een bijzondere krachtplek, waar mensen zich voedden aan de energie van zowel ‘zon, maan als de aarde’. Maar de bouw van de basiliek op deze krachtplek heeft voor veel mensen ook een zeker verlies betekend. De grote basiliek op deze plek hindert veel mensen in hun scheppend vermogen, waarbij men de ‘Eenheid van de Kosmos’ tot uitdrukking wenst te brengen. Een Eenheid, die de mens najaagt, maar door de basiliek bijna onvindbaar geworden is, doordat men de ultieme waarde van ‘Vrijheid, Gelijkheid en Broederschap’ door dergelijke imposante bouwwerken vertroebeld heeft. Doordat Brussel ook nog de hoofdstad van de Europese Unie is geworden en men de Euromunt heeft ingevoerd, hebben veel landen hun eigenheid verloren en zijn ze de gevangenen geworden van grote Multinationals. Grote Internationale bedrijven die hun invloed overal ter wereld willen laten gelden. Veel leden van de Europese Unie zien daardoor met geketende ogen, dat de zo gewenste Eenheid tussen de landen in Europa, voor een groot deel haar kans van slagen verloren heeft.

Amsterdam.

Ook op de plek waar later Amsterdam ontstond zijn heel lang daarvoor ooit Atlantiërs aanwezig geweest. Een impressie van hun leefwijze ervoer Unamore bij de Westertoren, waar een klein monumentje geplaatst is op een plek waar ooit een waterput was geslagen. Aan het eind van de achttiende eeuw zijn er met het oog op de strenge winters van die tijd een dertigtal waterputten in Amsterdam geplaatst. Zittend op dat monumentje ervoer Unamore plotseling beelden van de Atlantiërs op deze plek. Hun lichamen waren in de begintijd van de Atlantische evolutie nog half etherisch. Zij leefden daar in harmonie met de omringende natuur. De onderlinge contacten waren vooral telepathisch, ook met de dieren. Zij waren lang, slank en voedden zich voornamelijk met alles wat de natuur aan vruchten hen te bieden had. Alles ademde een paradijselijke harmonie uit. In de geschiedenis van Amsterdam trof Unamore door de eeuwen heen verhalen van mensen aan, die vaag in hun bewustzijn kennis hadden opgevangen of wellicht energetisch nog bij zich droegen, vanuit een allereerste begin van de Atlantische cultuur op de plaats van deze stad. Ieder van hen gaf dit op eigen wijze door in de samenleving waarin zij toen leefden. Een voorbeeld hiervan noemt Unamore Rembrandt van Rijn, niet dat Rembrandt op de hoogte was geweest van de Atlantische beschaving, maar wel dat hij in Amsterdam de energie voelde om zijn creativiteit in deze stad volledig tot bloei te kunnen laten komen. Zijn  jeugd- en boezemvriend, die net zo begaafd als Rembrandt, en zelfs eerder dan Rembrandt al op achtjarige leeftijd internationale bekendheid genoot, was Jan Lievens. Een wonderkind die als epigoon van zijn vriend Rembrandt uiteindelijk volledig in de vergetelheid raakte, maar net als Rembrandt de energie van de Stad Amsterdam feilloos aanvoelde en ook besloot de rest van zijn leven in deze stad door te brengen. Beide knapen voelden al op jonge leeftijd, weliswaar om verschillende redenen maar ook omdat zij de energie van Amsterdam sterk aanvoelden, dat zij van Leiden naar Amsterdam moesten verhuizen. Maar Rembrandt gaf in zijn schilderijen echter op onnavolgbare wijze aandacht aan het licht dat we van binnenuit uitstralen en dat ook ten grondslag ligt aan ons wezen. De atomen in de kern van onze cellen bevatten licht. Deze lichtkracht bepaalt individueel onze energie en onze uitstraling. Rembrandt had daar oog voor en niet alleen vanuit de mens, maar ook voor de lichtinval die in de destijds schaars verlichtte huizen naar binnen viel. Hij had de gave om dat licht voor ons zichtbaar te maken in zijn schilderijen. Rembrandt bleef tegen alle artistieke opvattingen van die tijd in, zijn eigen weg gaan en zocht in het schilderen de essentie van het leven die achter de 'schijn' schuil ging. Daarentegen zocht Jan Lievens het meer in grote vlakken en maakte zowel in binnen- als in het buitenland briljante muur- en plafondschilderingen. Bovendien was Jan Lievens ook niet zo een gedreven schilder als Rembrandt en zocht hij het meer in een rustig en tevreden leven, wat ook tot uitdrukking kwam in het feit dat hij niet of nauwelijks leerlingen wilde hebben. Jan Lievens was ook gauwer tevreden met het leven dat hij leidde en was meer een filosoof en een dromer. Omdat zijn oeuvre daardoor niet zo uitgebreid was raakte hij snel in de vergetelheid en bleef hij min of meer ten onrechte de epigoon van Rembrandt. Ook Descartes kwam naar Amsterdam en liet zich inspireren door het zonlicht en kwam met een theorie over de regenboog. De Atlantiërs hadden een enorme kennis van het heelal en zo ook van de zon. Toen de aarde iets trager dreigde te gaan draaien, wat een enorme invloed op de toenmalige mensheid teweeg had kunnen brengen, hebben de Atlantiërs gebruik gemaakt van een zonnewind om de aarde weer in balans te brengen in haar baan om de zon. Unamore ziet Amsterdam als een voedingsplek voor dromers, juist vanwege de energie die hier in de grond nog aanwezig is uit de tijd dat de Atlantiërs er nog woonden. Amsterdam is een van de oudste steden op de wereld waar het al vroeg mogelijk was om in de echo van ultieme vrijheid te kunnen leven. Uit de hele wereld trok men hierheen om vrij te kunnen zijn. Wat wel opvallend is, is dat ons land minder tolerant geworden is, zo ook Amsterdam. Zowel spiritueel gezien als fysiek is dit mede het gevolg geweest van de bouw van de afsluitdijk. Doordat de vaarmogelijkheid via de oorspronkelijke Zuiderzee werd afgesloten, verloren zowel Amsterdam als de overige havensteden aan de oorspronkelijke Zuiderzee hun handelsfuncties. Amsterdam verloor daardoor grotendeels haar macht in de wereld en haar welvaart en tolerantie begon daarna langzaam in te krimpen. Het gegraven Noordzeekanaal heeft de oorspronkelijke functie van Amsterdam uiteindelijk maar ten delen goed weten te maken.

Berlijn.

Na Amsterdam richtte Unamore haar aandacht op Berlijn dat in zeer vroege tijden, toen er nog geen mensen op aarde leefden, dit gebied deel uitmaakte van een enorme zee waarin walvissen zwommen. Met hun geluiden verklankten zij de kosmische wetten. Trillingen van deze klanken zijn daar in de aarde nog steeds aanwezig. Deze grote zoogdieren ondernemen lange tochten door de zeeën. Het is een vrijheid die zij bij de schepping gekregen hebben en dit wordt hen uiteindelijk door de mensen ontnomen. Hoe gaan wij mensen met het verlangen naar vrijheid om? De geschiedenis van Berlijn laat dit schrijnend zien. Toen de zee verdween kwamen er mensen wonen. Zo ontstonden er in het begin twee nederzettingen, die later door een brug met elkaar werden verbonden. Het waren de Kelten, die kennis hadden van de kosmische wetten en dat in hun gemeenschappen tot uitdrukking brachten. Op grond van hun kennis en cultuur konden de Kelten de trillingen in de aarde van de walvisklanken mogelijk nog voelen en zich er geestelijk mee voedden. Volgens Unamore waren zij een van de eerste bewoners van dit gebied nog lang voordat Berlijn gesticht werd. De geschiedenis van Berlijn heeft nog vele bruggen en muren gekend, die telkens opnieuw afgebroken en weer opgebouwd werden. Dit naar de visie van hen die de stad en het land bestuurden.

Fatima

Na Berlijn vloog Unamore naar Fatima waar zij slechts kort verbleef. Van oudsher is dit een plek, waar de aarde gevoed wordt door het vrouwelijke aspect van de kosmische scheppingskracht. Zij stroomt hier de aarde binnen en vertakt zich in vele rivieren van energie die door de hele planeet gaan. De inwoners van Portugal hebben weet van deze energie en leven er mee in een uitputtende worsteling.

Parijs.

De volgende stad die Unamore aandeed was Parijs. Vanuit een spiritueel standpunt gezien ligt hier ter plaatse een enorme zoutkoepel. De enorme zoutkoepel, diep in de grond onder Parijs, draagt van oorsprong het zonlicht in zich en vormt als zodanig een eenheid met de zon. Vandaar dat Parijs ook energetisch een Lichtstad is. Zout heeft ook een energetisch verbindende kracht. Een voorbeeld hiervan is onder andere de Franse revolutie, waarin pijnlijk zichtbaar werd dat de inwoners van Parijs een samenleving verlangden, waarin ‘Gelijkheid, Vrijheid en Broederschap’ de leefsfeer zouden bepalen. Dit verlangen sloeg over naar andere landen, waardoor deze revolutie uiteindelijk de grondslag vormde voor de democratie waarop Europa uiteindelijk gebaseerd is. De vorming van de Europese Unie is daar energetisch mede het gevolg van geweest. In onze tijd zien we dit over de gehele wereld op een geweldloze manier ook plaatsvinden, maar dan ondersteund door de energie van Aquarius. Een ander voorbeeld van deze energetisch verbindende kracht is het inzien van het belang dat macht verdeeld moet worden in een ‘wetgevende, een uitvoerende en een rechtsprekende macht.’ En dat deze machten elkaar kunnen controleren. Deze verdeling staat bekend als ‘Trias Politica’. Onze eigen wetgeving is daar mede op gebaseerd.

Geen waardeoordeel.

Deze bovenstaande beschrijvingen betreffen uitsluitend de visie van Unamore over de steden waar zij verbleef. Op grond van haar sensitiviteit nam zij in de steden bepaalde energieën waar en aangevuld met wat beknopte historische informatie schetste zij een visie van de stad waar zij verbleef. Puur geschiedkundig dient aan al deze beschrijvingen geen waardeoordeel verbonden te worden. Dit betreft uitsluitend haar visie over de steden. Stedenbouwkundig liggen aan de ontstaansgeschiedenis van al deze steden nog een scala van andere factoren ten grondslag. Waarvan als belangrijkste genoemd kunnen worden: ‘ligging en ontsluiting van het gebied, beschutte en veilige leefomgeving, bestaande handelsroutes en de woon-, werk- en verblijfsmogelijkheden die er gerealiseerd kunnen worden.’

Het stedenproject vanuit spiritueel standpunt bezien.

Zoals bekend: ‘Is alles energie’. Steden waar mensen wonen en die ogenschijnlijk op bepaalde plaatsen ontstaan zijn, zijn ‘energetisch’ gezien ontstaan op kruispunten van Leylijnen. Leylijnen zijn energielijnen die de gehele aarde verbinden. Men zou het kunnen vergelijken met het menselijk lichaam. Het menselijk lichaam heeft meridianen die de organen, de hersenen en de lichaamsfuncties met elkaar verbinden. Zo ook de aarde. De aarde is een levend wezen en heeft ook meridianen. De meridianen lopen over de gehele aarde, ook onder de zee. Deze meridianen hebben kruispunten en op die kruispunten hebben mensen van oudsher hun woningen, hun nederzettingen en later hun steden gesticht. Deze kruispunten van Leylijnen of meridianen zijn zeer krachtig en zijn in hun hogere dimensie als licht zichtbaar. Sommige steden hebben vanuit dit meridianenstelsel een sterkere connectie met elkaar. Juist mensen die openstaan voor hun intuïtie, voor inspiratie zoals kunstenaars, zullen deze energieën sterker kunnen voelen dan anderen en ook kunnen vertolken. De vertolking van deze energie, van deze ingeving, maakt dat soms door situaties vanuit politiek- religieuze context er verstoringen op kunnen treden in de steden. En in hun prachtige energie die ze kunnen uitstralen komen dan enorme stoorvelden, stoorvelden van een lagere orde. Juist om steden weer met elkaar te verbinden vanuit hun meridianen en vanuit hun snijpunten waarin ze elkaar raken, wordt de kracht van zo een stad sterker. Door het spirituele toe te voegen waar het verstoord is en te versterken vanuit hun kracht, wordt de stad weer een stad van licht. Een stad waar mensen in hun spiritualiteit zich beter kunnen ontwikkelen.

De kracht van Aquarius.

Daarom worden kunstenaars maar ook vele anderen, geïnspireerd vanuit de kosmos, om kracht en licht in een stad of op een bepaalde plaats te versterken. Dit gebeurt herhaaldelijk. Op steeds meer en op veel plaatsen tegelijk wordt deze kracht gebundeld. Dit hoort bij de energie van Aquarius. Bij de instroom voor de mensheid, om deze energie te kunnen gebruiken en te versterken. Zoals de anti-kracht (de schaduwkrachten) een waterdicht systeem ontwikkelen om de mensheid in een nieuwe wereldorde te persen. Zo is er tegelijkertijd een lichtkracht die over de aarde gaat, maar dan één in alle vrijheid en ruimte voor het menselijk wezen. De mens beweegt zich steeds meer stap voor stap vanuit de kracht en vanuit het licht van Aquarius. Het licht dat de kracht van de toekomst is, de kracht van intuïtie is en de kracht van het scheppende en van het creëren is. Ofwel de kracht van de Geest in plaats van de Materie. En juist dat wat er gebeurt, in welke situatie dan ook, is dat het juist de kracht van de Geest versterkt in een bepaalde stad of op een bepaalde locatie. En zo wordt het steeds meer aan de aarde toegevoegd, niet alleen in het bovenstaande stedenproject, maar ook op andere locaties over de gehele aarde. Er zijn veel mensen, waaronder kunstenaars, maar ook veel technici en wetenschappers, die geïnspireerd worden vanuit de kosmos en daarmee samenwerken.

 

Inspiratie: Par Lanto, het Internet.